Lutowanie twarde
Twarde spoiwa lutownicze zawierają domieszkę srebra i mosiądzu, czasem określa się je mianem „srebra lutowniczego”. Produkowane są w różnych kolorach, mają różny stopień wytrzymałości i temperaturę topnienia. Wszystkie topią się w temperaturze wyższej niż spoiwa miękkie i do ich ogrzewania stosuje się palniki. Złącze związane spoiwem twardym ma większą wytrzymałość, ale użycie palnika powoduje całkowite zniszczenie patyny. Przed lutowaniem należy usunąć elementy palne, takie jak drewniane i kościane ozdoby.
Spoiwo podgrzewa się palnikiem. Do małych napraw najlepiej nadaje się mały palnik lutowniczy zaopatrzony w butle z butanem i tlenem. Metal musi być gorący, żeby spoiwo mogło się roztopić. Aby utrzymać wysoką temperaturę, obuduj lutowany przedmiot cegłami ogniotrwałymi. Po oczyszczeniu i odtlenieniu zestaw oba elementy ze sobą, mocując je w razie potrzeby drutem. Najpierw rozgrzej większy element szerokim płomieniem, inaczej ulegnie on odkształceniu.
Ogrzewaj miejsce pęknięcia aż do czerwoności.
Zanurz laskę spoiwa w odtleniaczu i dotknij nią złącza. Przesuwaj spoiwo po linii pęknięcia, prowadząc płomień tuż przed nią. Jeśli pęknięty element jest niewielki, włóż między krawędzie kawałek spoiwa, a potem ogrzej całość.
Po wystygnięciu metalu oczyść złącze. Zeskrob zastygłe resztki odtleniacza, wyrównaj pilnikiem i papierem ściernym.
Jeśli reperowany przedmiot ma dużą wartość, lepiej zasięgnąć rady fachowca, by przy podgrzewaniu metalu nie zniszczyć dawnych lutowań.
Lutowanie pustego w środku lichtarza.
Połącz obie części mosiężnym prętem mieszczącym się ściśle wewnątrz lichtarza. Przyłóż do szczeliny pęknięcia kawałek spoiwa i zacznij rozgrzewać. Po osiągnięciu właściwej temperatury spoiwo samo wniknie w szczelinę. Unieruchom obie części wiążąc je drutem na czas stygnięcia.
