Kategoria: Renowacja tkanin

Uzupełnianie ubytków. Wbrew pozorom bardzo trudne są uzupełnienia wymagające użycia odpowiednio zabarwionych materiałów, jak najbardziej zbliżonych do starej tkaniny, ponieważ stare barwienia ulegają z biegiem czasu silnym przemianom, które głównie zależą od odporności na światło poszczególnych barwników. Ubytki mogą być …

Laminowanie tkanin. Pokrewna metodą do opisanego dublowania przy użyciu folii jest laminowanie (jedno- lub dwustronnie) osłabionej tkaniny termoplastyczna folia syntetyczna, stapiającą się z konserwowanym obiektem. Możliwości sklejania są bardzo różne w zależności od rodzaju folii (np. z polioctanu winylu, octanu …

Dublowanie między dwoma foliami. Kolejny wariant wyżej opisanych metod dublowania osłabionej tkaniny polega na umieszczeniu jej między dwiema warstwami przezroczystej folii, przy czym do najczęściej używanych należy folia sporządzana z octanu celulozy.

Zaletą umieszczenia tkaniny między foliami jest dobra ochrona …

Dublowanie tkaniny na twarde podłoże. Za wariant dublowania tkanin zabytkowych uznać można naklejanie ich na twarde podłoże (np. szkło czy płytę z polimetakrylanów) lub umieszczanie ich między dwiema przezroczystymi płytami. Może być stosowane przyklejenie do jednej z płyt lub tylko …

Mniej więcej w tym samym czasie w Pracowni Konserwacji Tkanin na Politechnice w Delfcie do dublowania cienkich tkanin na siatkę terylenową używano jako spoiwa 1—2-proc. roztworu alkoholowego (alkoholu etylowego 96-proc.) poliwinylobutyralu, czasami z dodatkiem polialkoholu winylowego (np. w ilości 12% …

W Rijksmuseum w Amsterdamie technika dublowania tkanin polega na rozciągnięciu na równym podkładzie (np. z drewna) flaneli, na niej zaś folii Melinexu (poliester, prod. ICI), a w końcu tkaniny nylonowej. Na tę ostatnią wprowadza się równo, za pomocą pędzla, emulsję …

Współcześnie stosowane do dublowania tkanin spoiwa syntetyczne nie dały jeszcze w pełni zadowalających wyników, chociaż są one coraz bliższe stawianym wymaganiom, zarówno fizycznym, chemicznym, jak i estetycznym. Również konserwatorzy dublujący tkaniny przy użyciu spoiw syntetycznych posługują się coraz lepszą techniką, …

Spoiwa syntetyczne. W pracowniach konserwatorskich, w których zaniechano dublowania metodą szycia, zaczęto posługiwać się spoiwami półsyntetycznymi, takimi jak pochodne celulozy (metyloceluloza, karboksymetyloceluloza), np. Tylosa (prod. Hoechst-Kalle), Klucel (prod. Hercules) a także w pełni syntetycznymi, jak polioctan winylu (np. Mowilith prod. …

Poszczególne składniki spełniają następujące zadania:

1)    skrobia (mąka pszenna) i żelatyna nadają zdolności klejących spoiwu i zabezpieczają włókna tkaniny dublowanej, utrudniając do nich dostęp tlenu, i po części zmniejszają szkodliwe działanie światła,

2)    gliceryna działa rozmiękczająco i higroskopijnie, tzn. wpływa …

Spoiwa naturalne. Spoiwa naturalne były używane do dublowania tkanin już w ubiegłym stuleciu, np. spoiwo skrobiowe (tzw. klajster mączny i ryżowy), gumowe (np. guma arabska) lub glutynowe (tzw. kleje zwierzęce). Stwierdzono, że w dublowanych tkaninach ze spoiwem skrobiowym z upływem …