Czynniki chemiczne. Absorpcja tlenków siarki przez skórę z powietrza daje początek groźnej reakcji kwasu siarkowego, której końcowym produktem rozkładu włókien skóry jest siarczek amonu. Dwutlenek siarki utlenia się na skórze, dając z parą wodną znajdującą się w powietrzu kwas siarkowy. W kurdybanach związki siarki są szczególnie niebezpieczne dla foli i srebrnych, które pod ich wpływem czernieją, zwłaszcza gdy leżąca na nich warstwa izolacyjna (wersniksu) jest uszkodzona. Działanie kwasu siarkowego jest też bardzo niebezpieczne dla skóry w miejscach jej styku z żelazem. Żelazo, które jest katalizatorem procesu utleniania dwutlenku siarki, staje się przyczyną sczernień i rozpadu skóry.
Wśród zanieczyszczeń powietrza w miastach, oprócz wysokiego stężenia związków siarki, występują rozpuszczalne w wodzie związki azotu. Pod wpływem reakcji tych związków następują przyśpieszone procesy niszczenia skóry — jak utrata przez nią wytrzymałości mechanicznej (w tym szczególnie kruchość i łamliwość) oraz zmiana pierwotnego wyglądu. Absorpcja tlenu i wilgoci na powierzchni folii srebrnej prowadzi w obecności związków siarki do powstania siarczanów i kwasu siarkowego.
