Spoiwa naturalne. Spoiwa naturalne były używane do dublowania tkanin już w ubiegłym stuleciu, np. spoiwo skrobiowe (tzw. klajster mączny i ryżowy), gumowe (np. guma arabska) lub glutynowe (tzw. kleje zwierzęce). Stwierdzono, że w dublowanych tkaninach ze spoiwem skrobiowym z upływem czasu występuje z reguły łamliwość i kruchość tkanin, zmiana barw oraz obecność mikroorganizmów. Po drugiej wojnie światowej w radzieckich pracowniach konserwatorskich podejmowano próby dublowania za pomocą spoiw skrobiowych i glutynowych. Wykorzystywano je także w Szwajcarii, używając klajstru pszennego, ale nie osiągano dobrych rezultatów. Pozytywne wyniki dało dopiero opracowanie około roku 1960 przez N.N. Siemienowicza, kierownika pracowni konserwacji tkanin w Ermitażu, klajstru skrobiowego wieloskładnikowego. Badania Siemienowicza zachęciły do stosowania tej metody w innych pracowniach muzealnych. W 1964 roku zastosowano ją w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.
Metoda dublowania Siemienowicza wymaga na wstępie oczyszczenia tkaniny zabytkowej, ponieważ dobór składników spoiwa dublującego zależy do pewnego stopnia od rodzaju zabrudzeń. Składnikami „spoiwa Siemienowicza” są: skrobia, żelatyna, gliceryna, woda lub spirytus oraz środek antyseptyczny.
