Uzupełnianie ubytków. Wbrew pozorom bardzo trudne są uzupełnienia wymagające użycia odpowiednio zabarwionych materiałów, jak najbardziej zbliżonych do starej tkaniny, ponieważ stare barwienia ulegają z biegiem czasu silnym przemianom, które głównie zależą od odporności na światło poszczególnych barwników. Ubytki mogą być uzupełniane przez podklejanie odpowiednio dobranym materiałem lub metodą cerowania. Ta ostatnia odbywa się za pomocą odpowiednio barwionych nici, którymi uzupełnia się tkaninę zgodnie ze wzorem. Najpierw zaciąga się na odwrociu nowe nici osnowy w miejscach ubytków, aby następnie od strony licowej można było przeplatać wątek i rzędy wiązania.
Jednak wielu konserwatorów tkanin uważa, że zachowanie oryginału jako całości, bez jakichkolwiek uzupełnień i zmian jest najwłaściwszym dzisiaj postępowaniem. Oznacza to, że po wykonaniu zabiegów konserwatorskich zachować należy obiekt w takim stanie, w jakim dotarł do muzeum, np. chorągiew ze śladami po kulach i pożarach jako nierozłącznych elementach historii, związanych z danym przedmiotem.
