Dublowanie metodą szycia. To metoda o długiej tradycji, polegająca na łączeniu tkaniny zabytkowej z materiałem wzmacniającym za pomocą nici i igły (tj. szycia). W1963 roku szycie było krytykowane przez Detlefa Lehmanna, jako metoda przyspieszająca niszczenie zabytkowych tkanin. Jednak w tym samym czasie z dobrym skutkiem stosowano ją w Szwecji, Austrii, Niemczech i Szwajcarii Również obecnie jest uważana przez niektórych konserwatorów (m in M Taszycką, 1977) za metodę bezpieczną, prawie nie zmieniającą właściwości technicznych tkaniny i co ważne odwracalną. Szycie ma tez wady — znacznie większą pracochłonność niz dublowanie metodą klejenia. Nie może być również stosowane, gdy tkanina wykazuje duzą kruchość włókien. Przy wielu nakłuciach igłą uszkadza się tkaninę do tego stopnia, że może się ona rozpaść. Nawet bardzo cienka igła i nitka powodują uszkodzenia, gdy ścieg przebija włókna, zamiast je otaczać
Do dublowania metodą szycia używa się nici zblizonych wyglądem do występujących w zabytkowej tkaninie, ale koniecznie bardziej miękkich. Nici muszą być wprawdzie trwałe, jednak w żadnym wypadku nie sztywne. Najczęściej stosowane są nici jedwabne oraz bardzo cienkie i delikatne nici bawełniane lub lniane (powinny rwać się szybciej niż włókna tkaniny zabytkowej). Nici jedwabne, cienkie, o odpowiednio dobranej wytrzymałości i elastyczności, dają dobre wsparcie i ochronę łamliwej tkaninie dublowanej. Używanie nici z tworzyw syntetycznych (np. z perlonu) nie jest wskazane z racji ich ostrości i małej elastyczności, gdyz często przecinają osłabione nici oryginału. Nici nylonowe są tak samo rzadko stosowane do dublowania, jak tkaniny z włókien sztucznych, gdyz zawsze sztywno lezą na tkaninie i źle przyjmują barwienie, wobec czego stale różnią się od oryginału.
