Zabiegi profilaktyczne
Podstawową zasadą działania konserwatora dzieł sztuki jest stworzenie i zachowanie dla obiektów odpowiednich warunków otoczenia, wśród których najważniejsze jest utrzymanie temperatury około 15°C, przy względnej wilgotności powietrza 50—60%, i najodpowiedniejszej wilgotności skóry około 12%. Maksymalne natężenie oświetlenia określa się na 100 luksów. W praktyce takie wymogi trudne są do zrealizowania.
W pracach przy kurdybanach stosuje się środki antyseptyczne i grzybobójcze, takie jak tymol, formaldyhyd (wywołujący jednak twardnienie wszystkich materiałów zawierających proteinę) i tlenek etylenu. Tlenek etylenu jest gazem, można go wprowadzić do zamkniętej szafy lub gabloty. Zalecany jest też (od około 1981 r.) do dezynfekcji 3-proc. roztwór Contaminu AB w wodzie i alkoholu. H A. B. Soest i P. B. Hallebeck (1984) jako roztwór buforowy proponują imidazol (glioksalina, prod. Fluka AG), mający działanie utrudniające atak insektów.
Najbardziej celowe jest przechowywanie kurdybanów w postaci wiszącej, to znaczy rozpiętych na ścianach lub innych przedmiotach. Kurdybany przechowywane w pozycji leżącej na płask powinny być przekładane bibułką, zaś zwijane wymagają różnych wałków wyściełanych, o niezbyt małym przekroju. Kurdybany z dekoracją malarską muszą być chronione bibułką i nie mogą być zwijane zbyt ściśle.
