Czyszczenie biżuterii.
Złoto, platyna i kamienie szlachetne nie ulegają działaniu czynników atmosferycznych. Kurz i tłuszcze z ich powierzchni należy usuwać przez wyszorowanie miękką szczoteczką, zmoczoną roztworem mydła lub jakiegokolwiek syntetycznego środka piorącego. Utracony częściowo, na skutek starcia, połysk można przywrócić za pomocą mieszanin polerskich, często wystarcza przepolerowanie czystym kawałkiem sukna. Srebro po pewnym czasie czernieje na skutek działania siarkowodoru, występującego w drobnych ilościach w powietrzu. Należy je czyścić mieszaninami polerskimi, zawierającymi wodę amoniakalną. W przypadku braku innych środków, można użyć jakiejkolwiek pasty do zębów z dodatkiem małej ilości wody amoniakalnej.
Sztuczna biżuteria sporządzana jest zwykle ze stopów aluminium. Złote zabarwienie zawdzięcza zewnętrznej, dość trwałej, warstwie tlenku glinowego. Warstwa ta jest bardzo twarda, ale jednocześnie bardzo cienka (grubości kilkunastu tysięcznych milimetra), może więc ulec uszkodzeniu lub starciu przy pocieraniu twardymi substancjami. Do czyszczenia nie należy używać środków zawierających tlenek glinowy, tlenek chromowy i tlenek żelazowy. Zwykle wystarcza miękka szczotka i roztwór mydła.
Metale dekoracyjne są zwykle pokryte cienką warstwą barwnych związków chemicznych. Czyszcząc je należy uważać, aby nie zetrzeć tej barwnej powłoki, co może nastąpić zarówno w wyniku mechanicznego ścierania, jak i działania chemicznego środków czyszczących. Do czyszczenia patynowanej miedzi i jej stopów nie wolno używać mieszanin zawierających wodę amoniakalną, gdyż roztwarza ona większość związków miedzi, tworzących barwną powłokę. Również niektóre syntetyczne środki piorące mogą działać podobnie. Najbezpieczniejszym więc środkiem do czyszczenia jest wodny roztwór mydła. Po wysuszeniu należy powierzchnię przedmiotów bardzo delikatnie przetrzeć oliwą dla lepszej konserwacji. W miejscach startych można powłokę odnowić.
