Sklejanie rozdarć i ubytków. Częstym sposobem sklejania rozerwanych kurdybanów, jak i uzupełniania występujących w nich ubytków, jest podklejanie tych miejsc łatkami z podobnej skóry, większych jednak o około 5 mm i o pocienionych brzegach. Wyklejeń dokonuje się od strony mizdry, a jako spoiwa używa się najczęściej kleju pergaminowego, polioctanu winylu (np. Mowilithu DM 2, prod. Hoechst AG.) lub żywicy epoksydowej, coraz rzadziej zaś klajstru z mąki pszennej, terpentyny weneckiej, mastyksu i fluorku sodu. Bardzo małe ubytki są uzupełniane za pomocą kitów z włókien skóry, z jednym z wyżej wymienionych spoiw, często w stosunku: 1 część starych włókien i 1 część spoiwa.
Przychwytywanie opadających farb. Łuszczące się i odpadające farby powstałe często w wyniku niewłaściwego zwijania obiektu czy przechowywania przychwytuje się między innymi za pomocą białka jaj kurzych rozcieńczonego wodą (1 jajo na 70 ml wody) i odstałego przez 24 godziny, a następnie nanoszonego przy użyciu pędzla. Po krótkim nasiąknięciu powierzchni nakłada się papier i prasuje żelazkiem o temperaturze odpowiedniej do prasowania jedwabiu. Odspajające się farby można także przychwytywać używając 10-proc. alkoholowego roztworu polioctanu winylu. Unikać należy stosowania wosku lub mieszanin woskowo-żywicznych.
