Impregnacja kurdybanów. Zabieg impregnacji polegający na wprowadzeniu w obiekt środków wzmacniających jest bardziej polecany dla skór z dekoracją malarską niz nie dekorowanych, na których stosunkowo łatwo będą widoczne powstające trwałe zaciemnienia.
Istnieją liczne środki do impregnacji kurdybanów. Czynność ta wykonana woskiem czyni ten zabieg nieodwracalnym, a tym samym ogranicza konserwatorów w wyborze dalszych środków. Stosuje się kilka preparatów polimerowych o bardzo niskiej lepkości, których działanie stabilizujące występuje po głębokim wniknięciu w obiekt. Do środków używanych do impregnacji kurdybanów należy żywica epoksydowa z utwardzaczem, o lepkości 15—20 cP przy 25 C, która może być 8 godzin obrabiana zanim spolimeryzuje. Żywice epoksydowe o niskiej lepkości, wprowadzane od strony mizdry, są bardzo łatwo wchłaniane przez skórę (np. popularna ostatnio Rutapox R 1210, prod. Rutgerwerke AG., Kunstharzwerk, Duisburg-Meiderich). Ilość impregnatu zalezy od ciężaru skóry i ilości rozpuszczalnika. Badania H.A. B. Soasta, T. Stambolova i P. B. Hallbeeka (1985) wskazują, że najlepsze wyniki daje wzmacnianie skóry żywicą epoksydową, która powoduje przyrost jej ciężaru o 20%. Z żywic akrylowych używa się do impregnacji m.in. Paraloidu B 72 i Plexisolu (polimetakrylanu metylu, prod. Rohm i Haas). Wzmacnia się także kurdybany stosując dyspersję poliuretanu, np. typu Titecoat HSN 51 (prod. Stahl Chemicals, Waalwijk) lub CL-Verstarkungsmittel (dyspersja poliuretanu RU 3904 i woda destylowana lub rozpuszczalnik organiczny, prod. Stahl Chemicals, Waalwijk, Holandia). Pamiętać jednak należy, że żywice rozcieńczane rozpuszczalnikiem wnikają w skórę, lecz w wyniku jego wyparowania procent żywicy pozostaje relatywnie mały. Poprawy tego stanu rzeczy można dokonać jedynie przez ponowne naniesienie impregnatu.
