Dublowanie tkaniny na twarde podłoże. Za wariant dublowania tkanin zabytkowych uznać można naklejanie ich na twarde podłoże (np. szkło czy płytę z polimetakrylanów) lub umieszczanie ich między dwiema przezroczystymi płytami. Może być stosowane przyklejenie do jednej z płyt lub tylko przyczepienie, ewentualnie ściśnięcie płytami. Powyższe sposoby zabezpieczenia i wzmocnienia przewidziane są przede wszystkim dla małych i szczególnie kruchych tkanin lub ich fragmentów.
Zabiegi dublowania tkanin na twarde płyty z polimetakrylanów przeprowadzano m.in. w Politechnice w Delfcie. Osłabione tkaniny rozkładano na pokrytej spoiwem płycie szkła organicznego (plexiglasu) o nieco większym formacie od konserwowanego obiektu. Do naklejania tkaniny używano alkoholu poliwinylowego. Jego cechy, takie jak przezroczystość i przyczepność do powierzchni płyty szkła organicznego oraz rozpuszczalność w wodzie decydowały o wyborze. Również sprawą ważną było ustalenie odpowiedniego gatunku alkoholu poliwinylowego. Roztwór sporządzano w niewielkich ilościach, wystarczających do jednorazowego użycia. Przed rozpuszczeniem alkoholu poliwinylowego spęczniano go etanolem z dodatkiem tymolu. Do omawianego przyklejania stosowano 10-proc. roztwór polialkoholu, nasączając nim tkaniny wcześniej dezynfekowane. Tkaninę nakładano na odtłuszczoną płytę plexiglasu i w celu usunięcia z niej pęcherzyków powietrza lekko dociskano. Na przyklejona tkaninę rozpylano tymol w roztworze alkoholowym, a po odparowaniu etanolu przykrywano drugą płytą i sklejano obie płyty na krawędziach częściowo rozpuszczonym polimetakrylanem w chloroformie. Zamiast przyklejania tkaniny do powierzchni plexiglasu można także rozpiąć ją i przymocować nićmi przyklejonymi punktowo do płyty. Metoda podklejania tkanin na twarde podłoże jest zupełnie nieprzydatna w wypadku dużych tkanin dekoracyjnych, np. gobelinów. Tego rodzaju tkaniny naklejane są na podłoże miękkie, zbliżone swą elastycznością do obiektu zabytkowego.
