Do grupy tych środków wybielających należą: wapno chlorowane, tzw. bielące („chlorek”), wodny roztwór podchlorynu potasowego zawierający KCl (woda z Javelle), wodny roztwór podchlorynu sodowego zawierający NaCl (woda Labarraque’a). Z podchlorynów wydziela się kwas podchlorawy, który rozkłada się na kwas solny i tlen. Ze względu na wydzielanie się kwasu solnego podchlorynowe środki wybielające są szkodliwe dla włókien i wybarwień tkanin. Ze stosowania wapna chlorowanego należy zrezygnować, dlatego że jego skład chemiczny bywa różny, a działanie problematyczne. Obecnie nie wolno stosować wapna chlorowanego w zakładach pralniczych, gdyż może ono przynieść więcej szkody niż pożytku.
Najczęściej stosuje się wodny roztwór podchlorynu potasowego. W gospodarstwie domowym do usuwania plam używa się go w stanie rozcieńczonym, przy czym jednak należy pamiętać, że w tym przypadku powstaje kwas podchlorawy, kwas solny i tlen. Podobnie jak przy wybielaniu nadmanganianem potasowym z dodatkiem kwasu solnego, tak samo i w tym przypadku stosuje się w celu związania nadmiaru kwasów przygotowany uprzednio roztwór tiosiarczanu sodowego. Roztworu podchlorynu potasowego nie stosuje się do włókien zwierzęcych, jak również do włókien poliamidowych i poliestrowych, ponieważ może nastąpić uszkodzenie lub nawet całkowite zniszczenie tych tkanin. Znajduje on zastosowanie jedynie w przypadku tkanin z włókien roślinnych.
Jeszcze dodatkowa rada: roztwór podchlorynu potasowego jest zasadniczo dostępny w handlu, lecz mimo to nie jest to środek bezpieczny. Zdarza się, że na skutek pomylenia go z jakimś płynem nadającym się do spożycia występują ciężkie zatrucia. Dlatego należy po każdorazowym użyciu butelkę z pozostałością starannie zakorkować i umieścić w oddzielnym pomieszczeniu, niedostępnym dla dzieci. Po zabiegu czyszczenia najbezpieczniej jest po prostu resztkę wylać.
